Disque...

"Lucía levando a Dante á entrada do Purgatorio" William Blake- Ilustración para a Divina Comedia, Purgatorio, Canto IX, Dante Alighieri

"je suis comme je suis/je suis faite comme ça/que voulez-vous de plus/que voulez-vous de moi"

Disque agora son agresivo, que semello cabreado e que teño unha luz distinta na face, que non sei escoitar e que iso non me vai levar a ningures, disque me consideran "un tío listo", disque senon cambio non podo agardar que os demáis o fagan, disque darlle tantas voltas as cousas pode facer que perdas a cabeza, disque as cousas son así e pouco podemos facer, disque a xustiza na que eu creo non existe, disque esta peli non a vin porque non teño gañas, disque as anchoas non choran porque non teñen memoria de como remataron no centro dunha oliva.

"Full of broken thoughts/I cannot repair/Beneath the stains of time..."

Disque digo as cousas de xeito vehemente, penso que me custa demasiado sentirme escoitado, disque eu antes non era así, penso que menuda novidade...  

"...The feelings disappear/You are someone else/I am still right here" 

E despois do colapso gravitatorio...busco o equilibrio

Digo que teño que coller distancia, digo que mellor non estar que estar ó 0,1%, digo que teño que reorganizar este caos, digo que mellor asumir que patalexar, Sei que pouco a pouco teño que chegar a ser máis honesto comigo mesmo...

"My empire of dirt /I will let you down /I will make you hurt"

----------------

Now playing

Anima-Equilibrio

"Xa no verde 

engado un río

soño arrolado por un axóuxere marrón

e cando o azul,

leva a mellor parte de mín ;no peto;  

ao ningures onde todo nace

Deixome ir..."

He perdido el norte, ahora viajo al sur...

 

Recomezar (unha vez máis), afirmarse (unha vez máis) e formular un decálogo para non esquecer, 

1/Do meu xa me encargo eu non quero a túa opinión, grazas, 2/ Non ás persoas tóxicas e non a comulgar co seu fel, 3/ Tanto me das tanto terás, quédame moi pouco como para malgastalo, 4/ Postos a amañar algo, mellor comezar por un mesmo, 5/ Loita só polo teu réndete so co dos máis, 7/ Quen ri dunha paixón allea non ten paixón propia, 8/ Perder sen intentalo sequera, vale aínda menos que gañar, 9/Probar a quedarse no medio sempre que sexa posíbel, 10/Escoitar máis que falar.

----------------

Now playing

Havalina- Viaje al sol

Gostaba de desaparecerse

Gostaba de desaparecerse

da vida doutros

Gostaba de mirar ó norte

e non mirar cara atráis.

Paseniño botaba cálculos,

medía as distancias,

púñalle etiquetas os xeitos

en que lle eran postas.

Comezaba entón o baile

púxiles descoñecidos

que loitan

espoleados ó ring 

pola asiduidade.

O masoquismo era natural

unha regra inamovíbel

que definía a ecuación

e precisaba do comezo

como un adicto.

Postas confianza, esforzo, intelixencia e empatía

enriba da mesa, estrictamente nas cantidades posuídas.

Agardaba

Á fin coma todo alquimista,

coidaba de escarabellar na fonda

veta da dor

ata atopar ouro.

Entón gostaba de seguir a brúxula, cara ese lugar 

onde endexamais

voltaría escoitar o seu propio nome.

----------------
Now playing

Wolves in The Throne Room-Queen of the borrowed light

Quixera collerme a testa cas mans ...

Quixera collerme a testa cas mans
e arrolala coma un recén nacido.

Acougar o tempo e sentir
ca pel dos dedos o medo no seu interior.

Sobrevoar cas palmas núas,
o lugar onde quedou pechado
inmutábel xa
por sempre
(este xeito de pensar).

Atópome ás veces preguntándome o porque desta furia...

Non sei de onde apareceu isto, pero alégrome de que o fixese:

Atópome ás veces preguntándome o porque desta furia...

As verdades que desexabamos convertir en mentiras como adolescentes, veñen de visita como o mal presaxio que a nosa xuventude quixo isolar, facer incerto, inconcluso.

Mais o arquetipo, tantas veces anticipado toma forma.

Quedaron no camiño os ideais, as gañas, a ilusión e un bo anaco de toda a forza de vontade da que dispoñemos para o período que comprende un ciclo vital.

Non nos atopa a madurez, nostálxicos, nin mirando albumes de fotos en cor anos 80 e 90, con esa lene néboa que facía máis claro o noso ollar.

Resignados, vencidos, ca pel queimada, polas agora tépedas pingas de cerume que noutrora foron ás. Termos caído cando non o agardabamos, dificulta erguerse de novo. O labirinto segue sendo o mesmo, a certeza de que nalgún intre este noso minotauro será o vencedor agora é absoluta.

----------------
Now playing

Mad Season-River of deceit

Onte prometínme...De Luns a Luns...

A falta do primeiro verso/ liña que nos dan os deuses aló imos... Descubrín que aínda me resta empatía dentro. Facebook veu para quedar e fagocitar toda a miña capacidade de escribir. Ver a Fincher dirixir nos extras de "The Social Network" é un curso avanzado de ter talento e saber empregalo ao teu favor, decateime sí, pero pasou de lonxe. Carecer de forza de vontade e motivacións non implica caer sempre nas dos demais. Namentres poida, teño que aproveitar a posibilidade de buscar eses dous meses completamente so, que me fan falla para mirarme darriba abaixo e prepararme para a responsabilidade. Respecto o meu xemelgo, mellor non facer promesas que non poidas cumplir, ceibalo é normal pero tendo sempre en conta que as rabuñaduras e os danos colaterais teño que tragalos eu. Analizar a actitude "acicate" e como a perciben os máis. Cando máis vello se vai máis dificil é sincronizarse cos demais. Eu que nunca me preocupo por nada, agora comezo a facelo.

Prometinme facelo todos os luns de hoxe en diante, sen foto, sen música, e comezo un martes...case todo vale...