Con todos vostedes o máis bonito dos Antelos con permiso da súa nai e da súa avoa. O resto non llo poñemos moi complicado, coméntase que é tranquiliño que durme ben e come pouco, unha alegría das grandes nun ano no que non sobraron, sempre apetece máis ir ao hospital por algo así.
Ser quén de facer unha dominada, mercar algo con raias. Que o mal sangue do futbol quedara no estadio porque para os da casa xa teño dabondo: -¡Semella que mordes... pero non tanto!- e botar todo o día pedindo perdóns, algúns máis importantes que outros. Nin ladrar, nin fuxir da xente descoñecida que invade "o meu propio metro cadrado". Dos cinco minutos de risas quedarme máis cas risas que cos cinco minutos. Peneirar o meu tempo e reservarme o mellor. Facer cousas que non quero e sentír o esforzo pagando a pena. Non sei se son distinto pero comezo a ser mellor.
"Derrumba los muros/Abre las puertas/
-Lobishomes-
Quen me coñece sabe que máis da metade da música que escoito ven sendo rock'n'roll dende o máis duro áspero e bestial ata as máis melódicas variantes, mais tamén posuo unha debilidade por certas músicas algo menos estandarizadas, isto a parte dos meus pais sofreno moitos outros. Cando recentemente escoito que PJ Harvey, un dos meus descubrimentos capitolinos, prepara un disco acompañada sómentes de piano, dubido se me paga a pena mercalo, baixalo ou sequera escoitalo. Hoxe co Cd soando aquí xunto a mín, arrastro comigo melodías, arpexios sutís e eses berros cativos en falsete que non son tal. Repaso as páxinas do libreto, na portada unha artista de branco impoluto Polly Jean Harvey. Non hai máis: Xiz branca .
