"De haberlo sabido habría sido distinto, lo dudo./ Quizás esto no tiene remedio,/ ha empezado el funeral."
Poucas veces sentín tanto noxo de ser como son... Cando nin sequera o eco ten tempo de escoitar, acostumas a falar só. Cando dou, ninguén quere, cando non das todo o mundo pide e queixase. Ti estás preto, ti lonxe, ti nin sequera estás, como cando escollíamos os equipos no colexio, deixando ós peores xogadores para o final. Somentes pensar en ter que facelo dame ganas de vomitar.
"Ahora que sé como hacerlo tú no quieres escuchar."
A culpa tamén é miña. Das ausencias que son a miña sinatura xa estou facendo propósito de emenda. Se cadra non é máis que unha perrencha de cativo con antollos. Se cadra os pequenos egoísmos dos demais saénlles igual de caros a eles que a ti. Se cadra a empatía da que sempre presumo comece a se atrofiar en canto se afasta do que me convén.
A felicidade é para outros, a mín chegame con non sentirme baleiro. Falas, consultas, preguntas ós que saben, ós que por xenética se lles vai algo no asunto, e están no mesmo sitio. O mellor coma naquela canción dos piratas é reiniciar. Polo de pronto emigrar da responsabilidade e atopar unha propia, facerlle caso ó covarde que me dí: ...
"Con la sensación de haber hecho demasiado/ y sin embargo, sentir que todo en vano."
...quero marchar de aquí...
