Hai cousas que mudan sen que teñamos ningún control sobre elas. É unha lei universal... somos máis de 6000 millons de persoas no mundo e descoñezo a cantidade delas coas que terei oportunidade de compartir algo máis que unha mirada de esguello pero comezo a pensar que os que quedan trala peneira do tempo nunca chegan a superar a ducia...se cadra demasiado pobre a estatística, mais para un radical libre coma mín comeza a resultar demasiado complexo buscar a reacción con átomos humanos de calquer tipo... o peor é que comenzo a pensar que xa non paga a pena...
TEODORO: No sé, Tristán; pierdo el seso
de ver que me está adorando,
y que me aborrece luego.
No quiere que sea suyo
ni de Marcela; y si dejo
de mirarla, luego busca
por hablarme algún enredo.
No dudes: naturalmente
es del hortelano el perro.
Ni come ni comer deja,
ni está fuera ni está dentro.
1 comentário:
Nesa ducia que persistirá, mal que nos pese, tamén teremos que elixir con quen queremos cruzar as miradas.
Ás veces era millor ser cego para non ver certas cousas.
Si tus ojos te traicionan... arráncatelos!
Mañá...máis caña pra estes corpos nos que, algunhas veces, o alcohol actúa en simbiose coa sangue.
Sexa así.
La donna e la música non dovrebbero mai avere una data
Enviar um comentário