Será que ver e rever
Twin Peaks non é sano. Será que dou demasiada importancia ao que dí a xente, ou que a miña memoria sempre me xoga malas pasadas.
Posta a semente ao longo da semana, cando alguén dixo no medio dunha conversa allea
-"Pareces un Dorian Gray"-, de supeto a miña mente comezou a vagar cara un lugar e un tempo que agora pareceme moi lonxano.
Alguén dixome tanta veces esa frase nese lugar e nese tempo que sentín sorpresa e tristura polo rápido que pasa o tempo e de como tamén eu esquezo.
Pasei de certo toda a semana
-atopeime varias veces escoitando "Tears and rain"- a barrenar
coa xente que se está a ir e coa que se foi, os borrados na maxia do tempo e os esvaecídos do libro da vida, e con iso no maxín quedei durmido.
"Autoestrada a ningures, Lost Highway, ocupo no coche familiar o asento traseiro (cousa que endexamáis fago), non son quen de distingir aos pasaxeiros con concreción pero penso que conduce meu pai (cousa que endexamáis fai) e a miña nai esta sentada a carón. Arrodeados de néboa semellamos cruzar a lágoa Estixia, imaxino a imaxe dende fora -plano xeral travelling sobre vías- do automobil flotando sobor da lene masa branca -e penso que Marinetti tiña razón: "Un automobil posúe máis beleza que a Victoria de Samotracia" ou foi Xosé Hierro quen o pensou primeiro??-. Afasto a ollada da fiestra e de súpeto comezan a aparecer coches dun lado e doutro, á mesma velocidade achéganse e afástanse lentamente coma un vals -a cámara lenta- dentro deles distingo rostros coñecidos, vívidos algúns, cubertos de tempo outros, semellan agora fixados coma se non pasara nin un só ano por eles. Golpeo con forza a fiestra, unha vez, outra. Nas suas faces un sorriso cómplice, pero nin rastro de resposta, volvo golpear a fiestra, xírome cara a parte dianteira do coche e xa non hai ninguén, sinto un medo que non podo poñer en palabras. Entón decátome: non sei,non quero, non me interesou, non podo... conducir. Volvo a cara á Fiestra, Annabel Lee e o Mellor Dos Amigos saudan dicíndo adeus mentres os seus transportes se esvaen na brétema, golpeo a fiestra e berro pero non emito nin un fío de son, quero reventala, quero estourar, síntome prisioneiro e un pouso de derrota aséntaseme no corazón"Érgome con el, e coa dor de costas encargada de me lembrar cada día, dende hai uns cantos anos todo o vivo que estou. Relembro o soño apoiado na beira da cama e gardoo toda a semana comigo. Conteillo a
Fre de xeito rápido no momento "badaladas", mais non lle dixen a ninguén que tiven medo de voltar soñar...
Hoxe a media tarde namentres daba os derradeiros repasos ao Deutsch e despois de máis dun ano de silencio, o Mellor Dos Amigos
chamou...Escoitando-Berliner Philharmoniker-Streets of Paris
(B.S.O Das Parfum)
