"...Mientras esperaba su turno para cantar, Otis se alojó en un barco-vivienda, en la bahía de San Francisco. Se dedicó a analizar Sgt. Pepper's, precisamente el elepé que los Beatles elaboraban cuando dejaron Abbey Road para rendir pleitesía a los visitantes sureños. Para un soulman, aquello era música de otro planeta. Sin embargo, Otis conectó. Inspirado, esbozó una melancólica pieza sobre alguien que, sentado en un muelle, reflexiona sobre su vida.
(Sittin' on) the dock of the bay no se parecía a nada de lo que había hecho antes. Cuando Otis atacaba una balada, entraba con intensidad y subía el ritmo hasta exprimir la última gota de emoción. En tres minutos, incendiaba la canción y dejaba al oyente conmocionado. Por el contrario (Sittin' on) the dock of the bay retrataba la amargura resignada de alguien que ha vivido mucho más que los 26 años que Otis tenía cuando comenzó a componerla..."
-"El fuego eterno del sureño Otis Redding"-
Tería 10 anos ou cando menos; así o lembra meu pai, cando lle preguntei: -¿Quién es ese hombre que canta?- él respostou. A pregunta que seguíu foi moito máis intencionada: - ¿Y qué le pasa?- o meu sempre lacónico proxenitor cos seus escasos coñecementos de inglés limitouse a dicir : -La canción se llama sentado en el muelle de la bahía... y supongo que estará triste-. Dende entón cada vez que meu pai me levaba de paseo ao peirao ou ó castelo de San Antón a ver os "esquéletos" que tanto me arrepiaban, sempre dicía que quería ser coma Otis e sentar unha miguiña mirando ao mar. O da tristeza veu co tempo.
A arte proba o adagio que di "As chamas que arden por pouco tempo fano con moita máis forza", Jeff, Bird, Manuel Antonio (algo máis preto) ou o propio Otis son bos exemplos. Fálase moito estes días da señorita Amy Winehouse e de que pode seguir o camiño do malditismo doutras antes que ela. Eu pola miña parte sempre me limitarei a escoitar e non a xulgar, como alguen me dixo non hai moito "a Crise é parte do proceso".
A visión do episodio 9 da 4ª tempada de House M.D pode botar algo de luz sobre os motivos destes pensamentos. E para rematar este post que xa non sei como etiquetar, desfrutade da paixón do grandullón:
A arte proba o adagio que di "As chamas que arden por pouco tempo fano con moita máis forza", Jeff, Bird, Manuel Antonio (algo máis preto) ou o propio Otis son bos exemplos. Fálase moito estes días da señorita Amy Winehouse e de que pode seguir o camiño do malditismo doutras antes que ela. Eu pola miña parte sempre me limitarei a escoitar e non a xulgar, como alguen me dixo non hai moito "a Crise é parte do proceso".
A visión do episodio 9 da 4ª tempada de House M.D pode botar algo de luz sobre os motivos destes pensamentos. E para rematar este post que xa non sei como etiquetar, desfrutade da paixón do grandullón:
3 comentários:
"There's a red house, over yonder..." dijo un artista... creo que cada vez estoy más cerca de encontrarla... y tú?
Otis, Coltrane, Miles Davis, Charlie Parker, Ellington...
Recoñezo que nunca foron o meu ollo dereito, pero sen embargo son o primeiro en descubrirme cando falo deles.
Dixo Nietzsche que a vida sen música sería un erro, e a música sen eles sería un erro maior.
Salmonero:'Cause if my baby don't love me no more,
I know her sister will!
Fre:hai que abrir ese ollo dereito máis.
Enviar um comentário