Capitulación a tres días de rematar febreiro

Son soños coñecidos, suores frías nas mañás e covardía no serán, son eu pisando o freo máis da conta, néboas, pernas, mans e beizos todos eles coñecidos e feitos lexión, un exército de lembranzas e pertenzas, preparados para a aniquilación. Mais aínda non comezan, sempre é peor a ameaza, coma os antropófagos que agardan o seu intre arredor dunha mesa dos que me fala Bergman.

Son eu puro sobresalto, e tomar alento é o único que me custa traballo. Levo uns meses mudando todo de sitio probando de novo reubicando o universo ao meu redor, cara adiante, sen tremor de mans e sen dar pasos cara atrais e de súpeto o Onirismo, "for the moon never beams whithout bringing me dreams...", volve poñerme todo do revés.

Permítome voltar e nun pequeno segundo: as ruinas de Tikal, agora son eu o que se pregunta: qué estas maquinando?, mudando nomes para fuxir unha vez máis sen por iso romper ningunha regra, "esta prohibido prohibir". Pode ser que todo soe igual porque no fondo é completamente distinto, podo bautizar todo cantas veces me pete, quizais o medo real se atope no feito de non sentir nada xa.

Dous tonos despois, comecei a me arrepentir e decateime de que xa non recoñecía nada do que se fora co furacán.

Confeso tamén que nunca me imaxinei a escribir esta carta resignada a tres días de rematar febreiro.
----------------
Now playing(in an eternal loop until the end of time):
Incubus-Anna Molly

Parada obrigatoria

Cando saín do pavillón pensaba en todo menos no canso que me atopaba, demasiado cecais para un partido de fútbol-sala dunha hora. Andaba a trebellar na soidade dos días de antroido, nas viaxes, nos "Four days and nights of peace. I am getting so strong again that I hardly know myself..." do diario de Lucy, nas decisións por tomar referentes á vida laboral, única que me interesa hoxe por hoxe. Doutras máis susceptíbeis de ser analizadas nestas datas só me resta un lote por retornar a fábrica sen acuse de recibo.

Turrei case unha semana enteira, ata o xóves, cos tusidos e o cansazo, polo medio vin algo e merquei algo que che cambia a vida. Falaba no post anterior de escafandras sen saber da casualidade que estaba a sementar, de seguro unha muller que cumpre anos o mesmo día ca mín aproveitaría para besbellar -Eres un enfermo-... e hoxe tería máis razón que nunca. Retomando que do xóves só lembro un lusco e fusco onírico e a miña nai espertándome o venres para dicir pola mañá: -39.8º-. Para cando voltou a mediodía adquiríra xa un grado máis, como o bo viño en barrica. De cómo cheguei ó baño, Da ducha en auga xeada, dun lubrigante vermello con nome flotando pola habitación, da media hora no corredor de urxencias suando, do frechazo á primeira intravenosa co Augmentine e do resto do día en observación caseque non paga a pena extenderse moito.

Agora so resta pedir perdón polos cacharros que non puiden tomar co mallorquín visitante, polos tusidos a toda a familia a través do teléfono e polo absentismo da miña parte. E dar as grazas a Doutora Álvarez polos coidados e o cumprido.

O mellor de todo é que sei a ciencia certa que a parte do peito que me doe é a dereita.

----------------
Now playing: Bunbury-El viento a favor

I will take no refusal...

Comezou febreiro, e un xa está buscando unhas vacacións das vacacións. Este ano chegarán.

Aborrezo este mes, mais non sei moi ben cal é o motivo. Hoxe vai frío e ando a cavilar que isto no que me atopo agora é o primeiro remanso de quietude antes de continuar a subida. Coa escafandra chea de bafo, facendo descompresión de tempo, decisións, xentes, ausencias e presenzas e do resto de cousas que ben ordenadiñas e comprimidas en Mp3 caben nun CD. ¡Non sexa que o peso produza queixas!.

Comentouse nunha soa semana que ando: ben cáustico, ben non-respondón, incordiante, insoportábel, raro,irascíbel e incluso desaparecido ... Será, será. Quizais sinxelamente o home invísibel quere ser invísíbel un chisco máis e os botes de pintura nos que meter o pé atópalos en calquer parte.

Os tiburóns se non avanzan, non poden respirar e morren, e os tiburóns pasan a maior parte do tempo sos. Hai presenzas que comezan a apagárense, e un pico de soidade percorre veas que hai tempo que non a sentían e que pronto se axeitan ao seu fluir coma se de vellos coñecidos se tratase. Asubían a mesma canción, levan o mesmo paso e en pouco tempo hancho marcar a ti.

Penso, namentres leo Dracula; por primeira vez na súa lingua orixinal; que aceptar ser un estúpido Jonathan Harker dentro do castelo deste perverso Dracula de 29 días é o mellor que podo facer. Polo que acatarei as advertenzas e non ousarei durmir noutro sitio que non seña a habitación da miña confianza.
----------------
Now playing: The Gathering-Bad Movie Scene