Esponxa e teléfono

Hai pouco que cheguei eiquí... non era máis que un pequeno abrollo vermello flamíxero do tamaño dun verme, dixo de mín o que, hai xa un par de anos me deixou naquela caixa de veludo tamén vermello. Duns meses agora, medrei tanto, que xa case non me resta espazo. Cando mudaron aquela plena luz branca pola noite americana amarelo-anaranxada na que me atopo agora, non souben que ía facer, sentía algo a bulir en mín mais eu non me movía, co tempo comecei a facelo coma unha burbulla que so medra para logo minguar, pouco a pouco, caseque sen decatarme...

- Un movemento-

...Penso que aí fora chámanlle "later", mais non teño a certeza. Á fin todo o que pasa fora aféctame soamente de xeito indirecto, os aceleróns do fluxo que fan que case chegue a estourar e os momentos de sustracción cando son unha gota no deserto. Pouco chego a enxergar dende eiquí. Dentro a luz mesturase velada de cores, só o meu reflexo vermello deixa que poida ver con máis claridade. Teño memoria da luz, lémbroa coma un mundo de silencio, os ruidos son moito máis fortes eiquí, os sons continuos causados por cada movemento son exactos ó de tentar sumerxir un vaso de vidro posto do revés, en agua...

- Un movemento-

...Moitas veces tamén escoito sons de fora, máis nunca con claridade, a metade das veces esváense nos ocos cavernosos diante miña, a outra metade son sinxelamente marmurios de ar. Mais hoxe despois de moito tempo fun quen de entender dúas verbas, novas. Escoiteinas soltas, inconexas, descoñezo o que significan pero gárdoas coma un tesouro...volvo ter que moverme...

----------------
Now playing: The Gathering - Red Is a Slow Colour
via FoxyTunes

Sunset

O meu marcapáxinas favorito, ¿¿¿ata onde me vai acompañar no refuxio dos meus libros??? -nunca antes me adicaran un solpor-. Agora é cando dubido se plastificalo ou non ("as cousas non son o que son por canto duran") e iso que acabo de recibilo.

Coma sempre as cousas máis importantes son as que non podes ver.

----------------
Now playing: Angelo Badalamenti - Mulholland Drive
via FoxyTunes

La chica golosina...

"La chica golosina reposa reluciente dentro de la caja de plástico. La chica golosina tiene un brillo propio que solo te atrae a ti. La chica golosina es dulce o ácida pero siempre blanda y aunque tus dientes la muerdan son demasiado pequeños para hacerle daño. La chica golosina es calma en tus venas y caramelo de azúcar hirviendo en tus manos y una vez la has tocado, jamás te abandona. La chica golosina es elástica y te envuelve aun cuando el sol amenaza con derretiros a ambos. La chica golosina no se plantea porqué solo hace tratos contigo, quizá no le guste como eres porque ve como serás. La chica golosina no habla de lo que hiciste sólo de lo que estás haciendo. A la chica golosina la deseas como un niño, pero para ser parte de ella has de jugar a madurar tus 20 años a doble o nada. La chica golosina no está hecha para durar. La chica golosina nunca llora y si lo hace nunca es por ti.

La chica golosina es una realidad de medio limón y descosío, que deja podridos y rotos a dos. La chica golosina era una realidad, hecha ahora de memoria, que espera en la caja de plástico a alguien que no volverás a ser tú.

Podría ser triste, pero los caramelos no son tristes.

...En seguida lo arrojaron al fuego y comenzaron a sentir el olor los de Xibalba y, levantándose, todos se acercaron y ciertamente sentían muy dulce la fragancia de la sangre.

Y mientras ellos se quedaban pensativos, se marcharon los búhos, los servidores de la doncella; remontaron el vuelo en bandada desde el abismo hacia la tierra y los cuatro se convirtieron en sus servidores.

Así fueron vencidos los Señores de Xibalba. Por la doncella fueron engañados todos..."

Lo prometido es deuda.

----------------
Now playing: Tim Buckley - Song to the Siren
via FoxyTunes

Sen Etiqueta

Vale que non me vaia facer un lifting...estes días estou sen barbear. Vale que repita cousas coma un papagaio... aínda que as veces gustaríame ser escoitado á primeira vez. Vale que sempre pareza que pido permiso por todo...pero tamén sei o que quero. Entre o 0 e o 1 hai moitos decimais (seguro que alguén pode ilustrarme)... ando na procura dun no que quedarme e comezar a moverme dende alí. Sei que as decisións con movemento causanme tantos arrepíos coma un avión...pero cavilo en xenocidar todo supoño, pode ser e se cadra do meu vocabulario. Se alguén ousa querer volver poñerme unha etiqueta que o faga cando morra...por favor.

...e meu pai regaloume unha brúxula:Sur

----------------
Now playing: Metallica - Bleeding Me
via FoxyTunes

8 Cousas

O gran Fre non se explicou coa mesma claridade coa que me nominou, pero cun chisco de investigación todo semella máis claro:

-Oito cousas a listar, as que sexan.
-Escribir esas 8 cousas no blogue e explicar como vai o meme.
-Seleccionar a 8 persoas para que o sigan e poñelos no blogue.
-Deixar un comentario no blogue conforme foron convidados a xogar e facendo referencia ao propio post “O meme das 8 cousas”

1-Bronenosets Potyomkin: Porque o ten todo....

2-The Nightmare Before Christmas:Porque malia todo ninguen máis a pode ver como a vexo eu.

4-Annie Hall: Porque cando os tiburóns non avanzan comezan a cheirar.

5-Vertigo: Porque Hitchcock ensinoume que o amor tamén é manipulación.

6-Sen to Chihiro no kamikakushi: Porque despois de vela podo crer calquer cousa.

7-Letyat zhuravli:Porque os operadores de cámara poden voar.

8-Yojimbo: Porque se quero acción prefiro a Mifune-san antes que a Mr.Willis


E os meus nominados non han chegar a oito pero bueno: Lau, Cooperlynch, iNO, artritis, OKO, ALI, Gra e Albóndiga.

E porque Fre fai as cousas ao seu xeito aquí tedes 8 cousas que a un máis lle gustan na vida:

1-Viaxar: Non o fago moito, pero é o mellor xeito de aprender. Se pode ser sen voar, pois mellor que mellor, pero ás veces paga a pena o sufrimento e as suores frías.

2-Coñecer xente nova:Non o fago moito tampouco, pero para alguén coma mín o esforzo a gran maioría das veces paga a pena.

3-A música: Se queredes saber como, canto e porqué falade cos meus veciños.

4-Libros: Moitas veces este punto entra en contradicción co punto 2, Zum Beispiel: en canto teño que aturar unha conversa desas das que me gusta evadirme, lamento non ter a man un libro.

5-O Cine: As veces penso que xa non quedan ocos por encher, pero ós dous segundos aparece un novo mundo xigante e virxe ante os meus ollos.

6-A Familia: Escasa pero escollida algún día serei eu toda ela, namentres desfruto todo o que podo, Rus e Simba aumentarona, mais nunca o suficiente.

7-A risa: Dentro disto entran a tonta, a sin senso, a de aburrimento, a bestial... e un milleiro máis e deixamos fora a risa falsa, patrimonio de póliticos e inframentais.

8-As grandes Ostias A.K.A Retos, dores de cabeza, angurias etc: Porque sen todo isto teñan o prezo que teñan , mellor nos sería non nacer.

The Fountain

Levaba un tempo agardando a súa saída en Blu-ray, mais sería terríbelmente inxusto pola miña parte non darlle as gracias ó irmán-postizo-interatlántico que me insistiu as tres veces de rigor necesarias para que eu vexa unha peli en formato non comercial. Vina por primeira vez na casa diante do meu ordenador haberá xa case un ano.

Hoxe non faltei á cita mensual ca Fnac quizais cun motivo máis concreto que de costume. Xa antes de sair da casa, namentres me achegaba á parada e durante o traxecto do bus que me leva cada mañá á escola de idiotas, coma adoitaba dicir o devandito robot; escoito a partitura de Clint Mansell para a película ao tempo que leo; cando os cohabitantes do sempre versión mini e superpoboado bus 14 mo permiten, unhas páxinas de The Wild Palms, do que xa falarei noutro momento. Quedei cos temas a dar voltas na testa, e a clase de alemán, os Nebensätze e a hora de inglés pasaron nun chiscar de ollos. Cando cheguei a casa coa pelicula sorpendeume meu pai que foi quen de pagarme coa mesma moeda, os billóns de sustos que acostumo a pegarlle agochado trala porta cando chega de traballar. Foi desta vez él quen me sobresaltou. Ó ter un día libre, fomos comer fora, facendo vida familiar e exercitando as recentes debilidades adquiridas.

Para cando voltamos eran case as 3 . Metínme no baixo, non sen antes pechar as fiestras, o frío apreta xa, e por primeira vez nun mes dispúxenme a ver un filme. Cando voltei a casa miña nai preguntoume se estaba resfriado, debeulle de soar rara a miña voz xunto co moqueo e os ollos chorosos. Estarei brandiño coma naquel post, pero chorei unhas cantas veces véndoa.

Do filme, qué dicir!... Que Hugh Jackman -desta segunda vez non foi unha sorpresa- é un Enorme (con É maiusculo) actor, aínda que se os actores foran instrumentos o señor Aronofsky é un mestre luthier ao nivel do lexendario Antonio Stradivari. Folga falar de Rachel Weisz da que levo namorado anos e que xa me tiña gañado dende os títulos de crédito, e de Ellen Burstyn , actriz que Aronofsky rescatou para o gran público en Requiem, e que lembramos coma nai de Regan no Exorcista. A fotografía de Matthew Libatique (outro habitual nas peliculas de Aronofsky) merece quizais unha mención particular polo escaso do presuposto...foi esta, unha pelicula das sufridas e se eu fose Brad Pitt daríame de cabezadas contra un bidé...

Da trama non direi nada coma de costume pero o eixo Amor-Morte e a Trascendencia son fundamentais, se cadra por iso a sinto tan preto...

Tom Verde: All these years, all these memories, there was you. You pull me through time.

Por se queredes escoitala:

B.S.O The Fountain-Clint Mansell

----------------

Now playing: Clint Mansell - Death is the Road to Awe
via FoxyTunes

Remember, remember...

Remember remember the fifth of November
Gunpowder, treason and plot.
I see no reason why gunpowder, treason
Should ever be forgot...