Collage de camiños abertos

Cun collage de imaxes daríalle un soporte máis real ao post, mais a risco de ser máis Urizen desta vez que todo o Calci-Fer que fun estes meses atrais, voltarei ao silabeo sentimental.

Así pois comezo a letanía. O que queira seguirá unha a unha as contas deste Komboloi persoal que non colga do espello retrovisor de Nachete, senon da miña man.

Primeiro, as persoas: os dous que están sempre, xuntos ou separados, os que están lonxe, os que están mais lonxe, os que están demasiado lonxe, os que poñemos lonxe, e os que pasan unha semana lonxe pero deixan algo antes de marchar.

Segundo, as cousas: Un biscoito, "El arte de amar" de Jaime de Armiñán e Barcelona a través dos ollos de quen quere ser outra persoa cando esta moi ben así, unha caixa branca cadrada coma aquelas onde os gansters simulaban levar flores e onde agochaban as súas thompson, esta dispara rock'n'roll cheo de cores para logo deixar un remanso paz. Dous puchos a xeito de pinta de Guinness cos que apoucar un desasosego que duraba un trienio e unha gorra negra máis "divertida" que "ultra". E por suposto, quen ía crer que algo de cerámica pode facerche rir e devolverche un sorriso bitelchusiano cada vez que o ves.

Terceiro, os lugares: Centro Social, A Cova Céltica, Dúblin, A Rioja, Praga, Cork, Berlín, Madrid, Santiago suma e segue.

Cuarto, os feitos: Acelera forte forte forte, pon quinta, e un camiño aberto é o que che resta...

Cae o Komboloi, alguén dende o medio da escuridade acende un misto, de súpeto un milleiro de candís acéndense ao seu redor, algo comeza a camiñar, so entón a pequena bola de lume foi quen de dicir:

-Grazas-

-----------------

Now playing: Amy MacDonald - This Is The Life
via FoxyTunes