15 março 2007

High and surrendering to the gravity and the unknown


Non hai moito desexei facerme invísibel, máis todavía ... pero non achei de certo a definición exacta da necesidade; non falaba eu de deixar de ser perceptíbel ao ollo humano senón de deixar de percibirse a un mesmo, ceibarse do peso corporal coma eses aneis de fume que flotan expelidos dende os dous sillóns gravidade cero que hai no C.S.O'Baixo.

"Fue entonces cuando vi el Péndulo.La esfera, móvil en el extremo de un largo hilo sujeto de la bóveda del coro, describía sus amplias oscilaciones con isócroma majestad..."

Remato cada día coma se cada hora fose unha tonelada no meu corpo...

"...Mínima alma mía, tierna y flotante huésped y compañera de mi cuerpo, descenderás a esos parajes pálidos, rígidos y desnudos, donde habrás de renunciar a los juegos de antaño. Todavía un instante miremos juntos las riberas familiares, los objetos que sin duda no volveremos a ver...Tratemos de entrar en la muerte con los ojos abiertos..."

Pode que teña que ceibar certos lastres aos que me asín coma un inconsciente, deixar de dicir "certas cousas", pode que teña que despedirme destes xoguetes feitos pó que coma un neno choroso non quixen deixar.

"...Pero un ligero fumiugium color ratón se está difundiendo en la cima de la escalinata. Ya vela la entrada. Siento una ráfaga de frío,levanto los ojos. ¿Por qué el sol se está poniendo negro?"

Deixarán as cousas de darme igual e mudarei este calzado de cemento por unhas sandalias herméticas... Comezou o proceso e continúa á día de hoxe, nestas mañás nas que xunto cos desaiunos vomito alguns anacos grandes de chumbo con datas atrasadas cinceladas neles, maio presentase como un mes cheo de sobredoses de alento, lembranzas, momentos, retornos e quizais... ilusións.

"...Vai frío no scriptorium, doeme o polgar. Deixo este texto, non sei para quén, este texto, que xa non sei de qué fala: Stat rosa pristina nomine, nomina nuda tenemus"

...Suspiran mis zapatos por dejar el pavimento...

4 comentários:

Urizen disse...

PD:Este post non pide comentarios pide pensamentos

Alfredinho disse...

Hei de recoñecer, por moito que me pese, que hai moitas veces nas que, entre a complexidade das túas verbas e pensamentos, non chego a "entender" realmente o que queres dicir.

Poño a palabra entender entre comiñas porque no fondo sí que sei o que pretendes con elas, mais non sei ata que punto eu son capaz de poñerme na tua pel e chegar, aínda que sea nunha ínfima parte de tempo, a meterme tamén dentro da túa mente e ver o que pasa por esa "bola" recuberta de pelo.

Ogallá Maio sexa ese mes cheo de alento, lembranzas, e todas esas cousas... sempre que sexa para ben, claro está!

Saúdos!

Bender disse...

Es el canto que canta la garganta el premio más cabal para el que canta. (W. Goethe)

La disposición para hacer algo es, en potencia, virtualmente, el hecho en sí mismo.
Si, sólo si, somos conscientes de nuestra perfecta sincronía con el mundo -aun cuando nos sintamos detenidos, o flotando fuera de él-, nuestra absoluta pertenencia a él, entonces sabemos qué podemos y qué no.

El cambio es la única cosa inmutable. (Schopenhauer).

Quizá incluso, si poseemos la absoluta consciencia, si somos capaces de observar nuestra propia percepción, podamos decidir nuestras propias emociones y observar, con prístino y esférico ojo, nuestro camino. Fire, walk with me...

He aquí que el hombre, en su mediocridad, se observa a sí mismo como si de un espejo se tratase, y se reconstruye como un escultor trabajando el difícil mármol, haciendo del acto un pensamiento, y del pensamiento una forma de vida.


Discúlpeme, no le había reconocido: he cambiado mucho. (Oscar Wilde)

disse...

Querer dejar de ser... es como querer ser otra persona, sólo que queriendo ser la definitiva opción y no más personajes sobreactuados.
No ser nadie no es malo, pero como dijo algún indigente nómada al sur de Texas: ‘La libertad no es fácil; tienes que estar dispuesto a pasar hambre y oler mal’.
‘Los viajes son los viajeros. Lo que vemos no es lo que vemos, sino lo que somos..’ (Pessoa)
(ver A Line Made by Walking de Richard Long, 1967)

Pero, ¿qué manera hay de dejar de ser uno mismo? ¿Cómo deshacerse de todos esos juguetes ahora?¿De todas las cicatrices que se agregan a la propia identidad?
La hierba seguirá creciendo por los caminos si nadie vuelve a pasar por allí.

Por una parte hay que matar a todo el mundo, por otra hay que hacer que el tiempo se olvide de ti ¿qué hay más fácil que eso?