Quen me coñece sabe que máis da metade da música que escoito ven sendo rock'n'roll dende o máis duro áspero e bestial ata as máis melódicas variantes, mais tamén posuo unha debilidade por certas músicas algo menos estandarizadas, isto a parte dos meus pais sofreno moitos outros. Cando recentemente escoito que PJ Harvey, un dos meus descubrimentos capitolinos, prepara un disco acompañada sómentes de piano, dubido se me paga a pena mercalo, baixalo ou sequera escoitalo. Hoxe co Cd soando aquí xunto a mín, arrastro comigo melodías, arpexios sutís e eses berros cativos en falsete que non son tal. Repaso as páxinas do libreto, na portada unha artista de branco impoluto Polly Jean Harvey. Non hai máis: Xiz branca .Non hai moito pensei que hai máis rock'n'roll no Di quella pira (Cando o interpreta o seu lexítimo dono) que na discografía enteira de moitos grupos que viven de dicir que fan rock no canto de tocalo.
...Tamén hai moitas máis viaxes en Grow Grow Grow das que me daría tempo a facer en todalas miñas vidas. Ignorade o cacarexo gavacho da moza e escoitade a beleza que se pode arrincar da austeridade:
"Teach me how to grow...."
Sem comentários:
Enviar um comentário