Que noxo de mundo...¿¿¿Bo nadal???

"RAWALPINDI, Pakistan (CNN) -- Pakistan former Prime Minister Benazir Bhutto has died after a suicide bombing that killed at least 14 of her supporters, ex-government spokesman Tariq Azim Khan and Pakistan's primary television networks said..."

Vía CNN

Que noxo de mundo...

There Will be blood

Botábaselle en falta, dende Punch-Drunk-Love non chegaba un filme seu en condicións. Febreiro do 2008 parece ser a data de estrea.

Vexo no cast moito irlandés coñecido: Daniel Day-Lewis un grandísimo actor que hoxe en día lamentábelmente traballa pouco e quen foi un fantástico César en Roma o sempre cheo de elegancia Ciarán Hinds. Un auténtico must-see para o 2008.

Vía Variety

Electricidade estática

Facer as compras de Nadal. Escasísimas este ano no que a doces se refire. Só dous vicios: mercar un "porro folar" porque agora, case sempre teño frío e estes días non melloraron nada a sensación. Cando tento quitarmo, á escuras na habitación despois de probalo, algo apégaseme nas costas coma unha man que me acariña a caluga... a ciencia chámalle electricidade estática... eu chámolle "motivo trivial para escribir un post Nº1"...

...Coma segundo vicio merquei tamén un par de novas gazelle negras e brancas coma as que adornan o principio deste post -alguén empregou ao animal que lles da nome, para describir metafóricamente o meu xeito de afrontar certas cousas- hoxe apuntan cara diante con gañas de cobrar todos os pasos cara atrais.

Esta semana houbo ledicias, decisións, sorpresas cumpreanos e casualidades dabondo coma para non reflexionar un chisco sobre elas. Aínda quedan outras por vir...

Un terceiro vicio: Chegoume de Madrid, e ten un gusto que non sei como calificar...a veces las circunstancias nos hacen insuperables... a veces los cielos nublados no pueden seguir siendolo... a veces, un gracias por hacerme menos Cándido o como tu dices más valiente, es todo lo que se me ocurre decir.
----------------

Now playing: The Gathering - My electricity

So I guess I'll remain the same

"...Mientras esperaba su turno para cantar, Otis se alojó en un barco-vivienda, en la bahía de San Francisco. Se dedicó a analizar Sgt. Pepper's, precisamente el elepé que los Beatles elaboraban cuando dejaron Abbey Road para rendir pleitesía a los visitantes sureños. Para un soulman, aquello era música de otro planeta. Sin embargo, Otis conectó. Inspirado, esbozó una melancólica pieza sobre alguien que, sentado en un muelle, reflexiona sobre su vida.

(Sittin' on) the dock of the bay no se parecía a nada de lo que había hecho antes. Cuando Otis atacaba una balada, entraba con intensidad y subía el ritmo hasta exprimir la última gota de emoción. En tres minutos, incendiaba la canción y dejaba al oyente conmocionado. Por el contrario (Sittin' on) the dock of the bay retrataba la amargura resignada de alguien que ha vivido mucho más que los 26 años que Otis tenía cuando comenzó a componerla..."

-"El fuego eterno del sureño Otis Redding"-

Tería 10 anos ou cando menos; así o lembra meu pai, cando lle preguntei: -¿Quién es ese hombre que canta?- él respostou. A pregunta que seguíu foi moito máis intencionada: - ¿Y qué le pasa?- o meu sempre lacónico proxenitor cos seus escasos coñecementos de inglés limitouse a dicir : -La canción se llama sentado en el muelle de la bahía... y supongo que estará triste-. Dende entón cada vez que meu pai me levaba de paseo ao peirao ou ó castelo de San Antón a ver os "esquéletos" que tanto me arrepiaban, sempre dicía que quería ser coma Otis e sentar unha miguiña mirando ao mar. O da tristeza veu co tempo.

A arte proba o adagio que di "As chamas que arden por pouco tempo fano con moita máis forza", Jeff, Bird, Manuel Antonio (algo máis preto) ou o propio Otis son bos exemplos. Fálase moito estes días da señorita Amy Winehouse e de que pode seguir o camiño do malditismo doutras antes que ela. Eu pola miña parte sempre me limitarei a escoitar e non a xulgar, como alguen me dixo non hai moito "a Crise é parte do proceso".

A visión do episodio 9 da 4ª tempada de House M.D pode botar algo de luz sobre os motivos destes pensamentos. E para rematar este post que xa non sei como etiquetar, desfrutade da paixón do grandullón:

No tendreis una ocasión mejor de que os invite un catalán...

"Sería bello

ir por las calles con un cuchillo verde
y dando gritos hasta morir de frío..."

Esponxa e teléfono

Hai pouco que cheguei eiquí... non era máis que un pequeno abrollo vermello flamíxero do tamaño dun verme, dixo de mín o que, hai xa un par de anos me deixou naquela caixa de veludo tamén vermello. Duns meses agora, medrei tanto, que xa case non me resta espazo. Cando mudaron aquela plena luz branca pola noite americana amarelo-anaranxada na que me atopo agora, non souben que ía facer, sentía algo a bulir en mín mais eu non me movía, co tempo comecei a facelo coma unha burbulla que so medra para logo minguar, pouco a pouco, caseque sen decatarme...

- Un movemento-

...Penso que aí fora chámanlle "later", mais non teño a certeza. Á fin todo o que pasa fora aféctame soamente de xeito indirecto, os aceleróns do fluxo que fan que case chegue a estourar e os momentos de sustracción cando son unha gota no deserto. Pouco chego a enxergar dende eiquí. Dentro a luz mesturase velada de cores, só o meu reflexo vermello deixa que poida ver con máis claridade. Teño memoria da luz, lémbroa coma un mundo de silencio, os ruidos son moito máis fortes eiquí, os sons continuos causados por cada movemento son exactos ó de tentar sumerxir un vaso de vidro posto do revés, en agua...

- Un movemento-

...Moitas veces tamén escoito sons de fora, máis nunca con claridade, a metade das veces esváense nos ocos cavernosos diante miña, a outra metade son sinxelamente marmurios de ar. Mais hoxe despois de moito tempo fun quen de entender dúas verbas, novas. Escoiteinas soltas, inconexas, descoñezo o que significan pero gárdoas coma un tesouro...volvo ter que moverme...

----------------
Now playing: The Gathering - Red Is a Slow Colour
via FoxyTunes

Sunset

O meu marcapáxinas favorito, ¿¿¿ata onde me vai acompañar no refuxio dos meus libros??? -nunca antes me adicaran un solpor-. Agora é cando dubido se plastificalo ou non ("as cousas non son o que son por canto duran") e iso que acabo de recibilo.

Coma sempre as cousas máis importantes son as que non podes ver.

----------------
Now playing: Angelo Badalamenti - Mulholland Drive
via FoxyTunes

La chica golosina...

"La chica golosina reposa reluciente dentro de la caja de plástico. La chica golosina tiene un brillo propio que solo te atrae a ti. La chica golosina es dulce o ácida pero siempre blanda y aunque tus dientes la muerdan son demasiado pequeños para hacerle daño. La chica golosina es calma en tus venas y caramelo de azúcar hirviendo en tus manos y una vez la has tocado, jamás te abandona. La chica golosina es elástica y te envuelve aun cuando el sol amenaza con derretiros a ambos. La chica golosina no se plantea porqué solo hace tratos contigo, quizá no le guste como eres porque ve como serás. La chica golosina no habla de lo que hiciste sólo de lo que estás haciendo. A la chica golosina la deseas como un niño, pero para ser parte de ella has de jugar a madurar tus 20 años a doble o nada. La chica golosina no está hecha para durar. La chica golosina nunca llora y si lo hace nunca es por ti.

La chica golosina es una realidad de medio limón y descosío, que deja podridos y rotos a dos. La chica golosina era una realidad, hecha ahora de memoria, que espera en la caja de plástico a alguien que no volverás a ser tú.

Podría ser triste, pero los caramelos no son tristes.

...En seguida lo arrojaron al fuego y comenzaron a sentir el olor los de Xibalba y, levantándose, todos se acercaron y ciertamente sentían muy dulce la fragancia de la sangre.

Y mientras ellos se quedaban pensativos, se marcharon los búhos, los servidores de la doncella; remontaron el vuelo en bandada desde el abismo hacia la tierra y los cuatro se convirtieron en sus servidores.

Así fueron vencidos los Señores de Xibalba. Por la doncella fueron engañados todos..."

Lo prometido es deuda.

----------------
Now playing: Tim Buckley - Song to the Siren
via FoxyTunes

Sen Etiqueta

Vale que non me vaia facer un lifting...estes días estou sen barbear. Vale que repita cousas coma un papagaio... aínda que as veces gustaríame ser escoitado á primeira vez. Vale que sempre pareza que pido permiso por todo...pero tamén sei o que quero. Entre o 0 e o 1 hai moitos decimais (seguro que alguén pode ilustrarme)... ando na procura dun no que quedarme e comezar a moverme dende alí. Sei que as decisións con movemento causanme tantos arrepíos coma un avión...pero cavilo en xenocidar todo supoño, pode ser e se cadra do meu vocabulario. Se alguén ousa querer volver poñerme unha etiqueta que o faga cando morra...por favor.

...e meu pai regaloume unha brúxula:Sur

----------------
Now playing: Metallica - Bleeding Me
via FoxyTunes

8 Cousas

O gran Fre non se explicou coa mesma claridade coa que me nominou, pero cun chisco de investigación todo semella máis claro:

-Oito cousas a listar, as que sexan.
-Escribir esas 8 cousas no blogue e explicar como vai o meme.
-Seleccionar a 8 persoas para que o sigan e poñelos no blogue.
-Deixar un comentario no blogue conforme foron convidados a xogar e facendo referencia ao propio post “O meme das 8 cousas”

1-Bronenosets Potyomkin: Porque o ten todo....

2-The Nightmare Before Christmas:Porque malia todo ninguen máis a pode ver como a vexo eu.

4-Annie Hall: Porque cando os tiburóns non avanzan comezan a cheirar.

5-Vertigo: Porque Hitchcock ensinoume que o amor tamén é manipulación.

6-Sen to Chihiro no kamikakushi: Porque despois de vela podo crer calquer cousa.

7-Letyat zhuravli:Porque os operadores de cámara poden voar.

8-Yojimbo: Porque se quero acción prefiro a Mifune-san antes que a Mr.Willis


E os meus nominados non han chegar a oito pero bueno: Lau, Cooperlynch, iNO, artritis, OKO, ALI, Gra e Albóndiga.

E porque Fre fai as cousas ao seu xeito aquí tedes 8 cousas que a un máis lle gustan na vida:

1-Viaxar: Non o fago moito, pero é o mellor xeito de aprender. Se pode ser sen voar, pois mellor que mellor, pero ás veces paga a pena o sufrimento e as suores frías.

2-Coñecer xente nova:Non o fago moito tampouco, pero para alguén coma mín o esforzo a gran maioría das veces paga a pena.

3-A música: Se queredes saber como, canto e porqué falade cos meus veciños.

4-Libros: Moitas veces este punto entra en contradicción co punto 2, Zum Beispiel: en canto teño que aturar unha conversa desas das que me gusta evadirme, lamento non ter a man un libro.

5-O Cine: As veces penso que xa non quedan ocos por encher, pero ós dous segundos aparece un novo mundo xigante e virxe ante os meus ollos.

6-A Familia: Escasa pero escollida algún día serei eu toda ela, namentres desfruto todo o que podo, Rus e Simba aumentarona, mais nunca o suficiente.

7-A risa: Dentro disto entran a tonta, a sin senso, a de aburrimento, a bestial... e un milleiro máis e deixamos fora a risa falsa, patrimonio de póliticos e inframentais.

8-As grandes Ostias A.K.A Retos, dores de cabeza, angurias etc: Porque sen todo isto teñan o prezo que teñan , mellor nos sería non nacer.

The Fountain

Levaba un tempo agardando a súa saída en Blu-ray, mais sería terríbelmente inxusto pola miña parte non darlle as gracias ó irmán-postizo-interatlántico que me insistiu as tres veces de rigor necesarias para que eu vexa unha peli en formato non comercial. Vina por primeira vez na casa diante do meu ordenador haberá xa case un ano.

Hoxe non faltei á cita mensual ca Fnac quizais cun motivo máis concreto que de costume. Xa antes de sair da casa, namentres me achegaba á parada e durante o traxecto do bus que me leva cada mañá á escola de idiotas, coma adoitaba dicir o devandito robot; escoito a partitura de Clint Mansell para a película ao tempo que leo; cando os cohabitantes do sempre versión mini e superpoboado bus 14 mo permiten, unhas páxinas de The Wild Palms, do que xa falarei noutro momento. Quedei cos temas a dar voltas na testa, e a clase de alemán, os Nebensätze e a hora de inglés pasaron nun chiscar de ollos. Cando cheguei a casa coa pelicula sorpendeume meu pai que foi quen de pagarme coa mesma moeda, os billóns de sustos que acostumo a pegarlle agochado trala porta cando chega de traballar. Foi desta vez él quen me sobresaltou. Ó ter un día libre, fomos comer fora, facendo vida familiar e exercitando as recentes debilidades adquiridas.

Para cando voltamos eran case as 3 . Metínme no baixo, non sen antes pechar as fiestras, o frío apreta xa, e por primeira vez nun mes dispúxenme a ver un filme. Cando voltei a casa miña nai preguntoume se estaba resfriado, debeulle de soar rara a miña voz xunto co moqueo e os ollos chorosos. Estarei brandiño coma naquel post, pero chorei unhas cantas veces véndoa.

Do filme, qué dicir!... Que Hugh Jackman -desta segunda vez non foi unha sorpresa- é un Enorme (con É maiusculo) actor, aínda que se os actores foran instrumentos o señor Aronofsky é un mestre luthier ao nivel do lexendario Antonio Stradivari. Folga falar de Rachel Weisz da que levo namorado anos e que xa me tiña gañado dende os títulos de crédito, e de Ellen Burstyn , actriz que Aronofsky rescatou para o gran público en Requiem, e que lembramos coma nai de Regan no Exorcista. A fotografía de Matthew Libatique (outro habitual nas peliculas de Aronofsky) merece quizais unha mención particular polo escaso do presuposto...foi esta, unha pelicula das sufridas e se eu fose Brad Pitt daríame de cabezadas contra un bidé...

Da trama non direi nada coma de costume pero o eixo Amor-Morte e a Trascendencia son fundamentais, se cadra por iso a sinto tan preto...

Tom Verde: All these years, all these memories, there was you. You pull me through time.

Por se queredes escoitala:

B.S.O The Fountain-Clint Mansell

----------------

Now playing: Clint Mansell - Death is the Road to Awe
via FoxyTunes

Remember, remember...

Remember remember the fifth of November
Gunpowder, treason and plot.
I see no reason why gunpowder, treason
Should ever be forgot...

Benvido!

Con todos vostedes o máis bonito dos Antelos con permiso da súa nai e da súa avoa. O resto non llo poñemos moi complicado, coméntase que é tranquiliño que durme ben e come pouco, unha alegría das grandes nun ano no que non sobraron, sempre apetece máis ir ao hospital por algo así.

Veña, adxetivos por (ou para como queirades) unha copa de licorcafé. -Riquiño. Un,dous, tres responda outra vez...-
Riquiño...

No fue bueno, pero fue lo mejor...

Ser quén de facer unha dominada, mercar algo con raias. Que o mal sangue do futbol quedara no estadio porque para os da casa xa teño dabondo: -¡Semella que mordes... pero non tanto!- e botar todo o día pedindo perdóns, algúns máis importantes que outros. Nin ladrar, nin fuxir da xente descoñecida que invade "o meu propio metro cadrado". Dos cinco minutos de risas quedarme máis cas risas que cos cinco minutos. Peneirar o meu tempo e reservarme o mellor. Facer cousas que non quero e sentír o esforzo pagando a pena. Non sei se son distinto pero comezo a ser mellor.

-...Estaba a me perder no intre do pestanexo...-

----------------
Now playing: Townes Van Zandt - Waitin' Around To Die
via FoxyTunes

Big-Bang

"Derrumba los muros/Abre las puertas/

Deshazte los nudos/Que te sujetan..."

Porque volve con Heroes, porque carece de valor e fuxe cando as cousas o sobrepasan e porque lle sobra cando recoñece os seus erros que son sempre seus e de ninguén máis, porque sempre ten un consello en forma de canción que serve para toda a vida...

"...Rompamos barreras/Cortad ataduras
/Que tanto te alejan/De aquello que buscas...

Porque miña nai sempre quere ver a un borracho e a un prepotente onde eu vexo alguén honesto e humilde, porque cada momento que lembrei, lembro e lembrarei pódese formular nun olor, nunha cor e nun disco de Bunbury...

"...Si vas convencido/A la celda que quieras
/Esa es tu apuesta/Y ahí mismo te quedas..."

Porque fixo que nos coñeceramos, porque nos acompañou ao longo do camiño, emocionouse no comezo, dubidou cando o barco apuntaba ao iceberg deuche un novo nome e porque voltei rescatalo ....al final, al bailar este vals... que agora estou bailando só....

"...Ignora fronteras/No hay ni una de ellas
/Que merezca de veras/La pena..."

-Porque sen esta voz a míña vida non sería a mesma-

"...Repasaste el manual?/Preparada la combustión
/Enciendo la mecha/La cosa esta hecha...
...-BIG-BANG-...

Seeman

Rammstein - Seemann

Por que así polo calado fíxose unha das miñas cancións favoritas. Non estaba na lista máxica e sinto que tiña unha débeda pendente pois acompañoume en momentos moi escuros e foi coma unha boia no medio dun oceano de preocupacións. Hoxe escoitoa doutro xeito, cun corazón novo do trinque e segue a ter a mesma forza. Canto máis a escoito máis alemán entendo e viceversa, supoño que a língua como dicía Camus é unha patria.

Lobishomes e un tandem

-Lobishomes-

SECUENCIA 1/ CLARO BOSQUE. EXT.NOITE

Noite clara, lúa chea, claro circular arrodeado dun bosque, no medio unha atalaia preto dos 10 metros de altura, encol dela a casa da Fervenza de Wright.

SECUENCIA 2/ PASILLO CASA DA FERVENZA.INT.NOITE

CÁMARA pasea polos corredores cubertos de elegante moqueta gris saturados de luz artificial, no fondo do corredor nunha habitación extremadamente alta un rac con monitores, reproductores e mil artiluxios técnicos reproduce un concerto de Metallica, (alegría contida).

Súbitamente unha mancha negra pasa a gran velocidade ante as portas corredeiras de vidro,(medo inconteníbel). Ás costas: barullo.

CÁMARA torce cara un curruncho para achegarse a unha habitación. No centro unha criatura cuberta de pelo negro, corpulenta e ameazadora ainda que inmobil. CÁMARA da voltas, en cada unha das habitacións hai unha ou varias.

Ás costas de CÁMARA oese un ruxido, golpes, sangue, movemento de fuxida, obxectos crebados, carne golpeando carne, osos contra osos, un cruxido...algo que creba... un brazo...

SECUENCIA 3/ CLARO BOSQUE. EXT.NOITE

CÁMARA cae dende a casa lentamente con zoom cara diante e travelling cara atráis achegándose ao chan. Negro

Herba alta, verdor nídio, luz de lúa, sangue, un brazo que colga, suor e fuxida...

-Tandem-

Saio de ver unha obra de teatro no Teatro Colón en Coruña. As rúas pertencen a Madrid. No hall da entrada un futbolista da una rolda de prensa, sei que é inverno pero semella verán alguén parece convidarme a subir a un tandem... non sei se me fío.

Queredes máis?... visitade:

-El Sueño de la razón produce monstruos-

Grow Grow Grow

Quen me coñece sabe que máis da metade da música que escoito ven sendo rock'n'roll dende o máis duro áspero e bestial ata as máis melódicas variantes, mais tamén posuo unha debilidade por certas músicas algo menos estandarizadas, isto a parte dos meus pais sofreno moitos outros. Cando recentemente escoito que PJ Harvey, un dos meus descubrimentos capitolinos, prepara un disco acompañada sómentes de piano, dubido se me paga a pena mercalo, baixalo ou sequera escoitalo. Hoxe co Cd soando aquí xunto a mín, arrastro comigo melodías, arpexios sutís e eses berros cativos en falsete que non son tal. Repaso as páxinas do libreto, na portada unha artista de branco impoluto Polly Jean Harvey. Non hai máis: Xiz branca .

Non hai moito pensei que hai máis rock'n'roll no Di quella pira (Cando o interpreta o seu lexítimo dono) que na discografía enteira de moitos grupos que viven de dicir que fan rock no canto de tocalo.

...Tamén hai moitas máis viaxes en Grow Grow Grow das que me daría tempo a facer en todalas miñas vidas. Ignorade o cacarexo gavacho da moza e escoitade a beleza que se pode arrincar da austeridade:

"Teach me how to grow...."

Una herida mortal, por cada momento de gloria...

Despedimos o verán, Despedimos voces, ollos e verbas, Despedimos a Bender, Despedimos familia e un milleiro de cousas máis...

Din por aí que unha dinamo debe de xirar a 1.500 r.p.m para xerar unha corrente de 230 voltios. A miña cabeza ao longo do día xira máis dun trillón de veces e segue sen xerar demasiada enerxía. Hai quen dí que este foi un verán sen pés nin cabeza. Eu prefiro pensar que este foi un verán ao que non lle aplicamos pés e moito menos cabeza.

Despois da volta do meu suntory time, trouxen unhas cantas intencións e algunha que outra foto coma a que adorna este post. Paso a paso e a ritmo de flamingos (decadente pero con elegancia) vou soterrando Lady Blues amarrado a un mastil de espiño con tapóns de cera nos oídos, digo máis a miudo que sí, Non me fío xa de ninguén que se ofreza coma un bastón para o corazón, e conto One,two,Three antes de comenzar a plantexarme a idea de comezar a comezar a pensar en atoparnos Entre San Cosme e San Damián.

No medio quedanme moitas parvadas, estupideces, saídas de tono e momentos de ego saturado, que agardo que a xente que comparte o seu tempo comigo seña quen de aturar. Rogo un perdón adiantado e invito a non ter medo a darme unha ostia ben dada no momento oportuno desas que sempre me gustou recibir, porque son mellores que todolos libros de Jorge Bucay xuntos.

Vou rematar con dúas citas:

"Otra ráfaga de viento de Idaho, esta vez fuera del coche.//El viento que entra por las ventanillas es un suspiro. Profundo y rápido. El modo en que se te corta la respiración. Antes de que ocurra algo. No puedes hacer nada para deternerlo.//Al exhalar me arrellano en el asiento//Amé tanto a Dios en ese momento."

...e un guiño ao señor Bender máis C.T que nunca:

"I thought what I'd do was, I'd pretend I was one of those deaf-mutes. That way I wouldn´t have to have any goddam stupid useless convesations with anybody..."

One more medicated peaceful moment...

"Metaphor for a missing moment

Pull me in to your perfect circle..."

Querido amigo invisíbel: eu son o home invisíbel...

"...And from pulling you down with me here,

I can almost hear you scream..."

Querida forza de vontade: Ves de visita ou pensas quedar?

"...Snip away and sever this
Umbilical residue..."

Querida tristeza: Onde imos parar...?

-É triste querer máis á cancións que as persoas.-

"...Keeping me from killing you"

En fín...

Ás veces o futbol amosa por sí mesmo o pouco importante que é...

I´m going through changes...

Xa sei que entre outras cousas prometín non facelo, pero polo dagora voume limitar ao de barbearme con asiduidade e non quitarei ollo aos furacáns...

Hai un més dicía que este verán traía consigo mil outonos... quen ía sospeitar que no medio se poden colar un par de invernos... e unha primavera coa que non sei que facer!...

A Xente vai e ven, marcha e volta, un servidor... xulgándose/entre unha cartográfica conxunción de liñas paralelas, e véndose alleo, lonxano. -¿Non che gustan os cambios?- tenta parar ese trailer repleto deles que está facendo soar un claxon atronador ás túas costas...

Tranformar este garabato grafiteiro, pesimista e amargado noutra cousa non me corresponde a mín...

Noites toledanas

E a xente pregunta: E qué estás facendo?... Non traballas?....
"...Y yo no sé qué contestar..."

80 páxinas e subindo, as véces non sei se realmente sofren eles máis ca mín. Qué facer con 24 anos e un borrador de longametraxe?... Cidadan Kane??... Mágoa de non chamarme Orson...

Namentres agardo á sombra da miña pedra.

Estados de ánimo

Lembreime hoxe de Benedetti, non sei se no medio deses pasos de peóns que atraveso en vermello ou co ollar perdido entre a xente coma sempre...

"...Pero hoy me siento apenas
como laguna insomne
con un embarcadero
ya sin embarcaciones...

Lembreime do libro negro, lembreime do marcapáxinas coa rá dourada (agasallo dos meus pais), lembreime barbeándome, auga fría, e alguen máis, a non se reflexar no espello...

...una laguna verde
inmóvil y paciente
conforme con sus algas
sus musgos y sus peces.

Lembreime do libro negro no fondo do estante, lonxe da miña vida. Lembreime do marcapáxinas da rá dourada que endexamais o abandonou. De barbearme... xa casenunca me lembro. Pregunteilles ao libro e á rá dourada...

...sereno en mi confianza
confiando en que una tarde...
te acerques y te mires,
te mires al mirarme."

...E tamén eles se lembran...

L'avventura no manantial da doncella

¡Ata sempre mestres!

Jigsaw

Seica Fre aborrece a miña falta de ideas tanto ou máis que ao novo habitante do meu pulso, mais cando un non é quen de ver nada interesante no día a día pode comezar a afimar que o seu día a día non ten nada interesante. Falta unha peza no crebacabezas, e anda a me perseguir a pregunta máis importante que me vou facer na miña vida: Podo atopala aquí?...

Comezan a estreitárense moitos espazos que cría infindos e cheos de aire e nos que agora caseque non podo tomar alento. Quizais co vindeiro cambio de estación non quede nada do que un día foi e a migración se convirta en perpétua. As sereas non acougan os cantos lonxanos que nunca antes atopei tan doces. Ideas, pensamentos que quedan mellor aquí que incordiando no medio da cabeza

...It was me on that road/Still you couldn't see me? /And then flashlights and explosions ...

Escoitando: moitas cousas

Two Years later...

Recuperando a voz... Perdon se non fai xustiza ao vivido.

But the Rose I sickened with a scarlet fever...

" Now the Swan it floated on the English river
Ah the Rose of High Romance it opened wide
A sun tanned woman yearned me through the summer...

Hoxe vendo como todo se desfai en mil anacos derredor, sinto o cambio chamando a porta e sei que este verán trae agochados mil outonos.

...Run some wire through that Rose and wind the Swan...

Con todo estar de volta baixo da agua é o máis preto que podo estar de sentirme en casa.

...So on battlefields from here to Barcelona

I'm listed with the enemies of love...

..Sorte que me queda Leonard Cohen...

...and people call me traitor to my face..."

As ratas do doutor Rechtsschaffen

Nunca fun persoa de dar consellos pero se facedes o favor aceptádeme este:

Non é aconsellábel mesturar substancias psicotrópicas cunha vixilia prolongada

Namentres que escribo isto cumpro 24 horas sen durmir. Que porqué?...Lembrades o insomnio estival?. Quizais Eu funciono ao revés que os osos, eles durmen todo o día en inverno e eu estou esperto todo o día no veran.

Non acostumo a contar certas cousas, (cando menos a xente que non coñezo mínimo de hai ...un minuto) pero sei da risa que me vai dar cando volte ler isto. Pois ben, xuro que hoxe: estando no baixo a escuras, completa e absolutamente só, escoitei e vin a dúas persoas que por suposto non estaban alí. Por diante dos sofás e fitándome cuns xestos o suficiente reais para facerme abanear a cabeza e preocuparme, vin as siluetas coma se fosen un encadenado a medio rematar... Teño un formigueo estraño nos pés dende mediodía, non teño ollos, teño coles de Bruxelas, e parafraseando a Tyler os meus músculos arden e as miñas veas bombean ácido de batería. Por riba penso que voltei escarallar a man dereita (vou acabar sendo manicho).

Polo demais un San Xoan menos ou máis ( un saudo para a peña do vaso medio cheo), pasado na mellor compaña que alguén coma min poida merecer. Todo o mundo bota en falta a alguén.Moito licor café, moitos vodkaslimón, moitísima area, un diastema e microdoncia, moita responsabilidade por dar caladas asasinas e algun que outro chascarrillo, sobre todo o chiste anual que lle fodín ao meu pai. E reproduzo:

Entra meu pai pola porta:

Meu pai:-¡Coño, erguéuse Lazaro...!-
Servidor:...Menos hebreos mortos que hoxe durmiches ti máis ca mín.-

E para animar un pouco a diseminacion da culturilla de Cosmopolitan que tanto se leva nestos días, agora vos contan porque lle puxeron ese título tan raro ao post...

"En animales de laboratorio se ha visto que la falta de sueño tiene consecuencias nefastas. Las ratas mueren al cabo de dos o tres semanas si se les impide dormir. Durante estos experimentos -llevados a cabo por el doctor Allan Rechtsschaffen, del Sleep Research Laboratory de la Universidad de Chicago, en EEUU- se monitorizaron los cambios fisiológicos de los animales: la temperatura se eleva al principio y desciende más tarde, pero el ritmo cardiaco, el tono muscular y la actividad eléctrica del cerebro permanecen prácticamente constantes hasta el día previo a la muerte. Esto hizo concluir a los autores que el cuerpo no descansa con el sueño y que las causas de la muerte por falta de sueño son todo un misterio. La privación de sueño es un estado experimental que poco tiene que ver son el insomnio, pero ambos pueden tener consecuencias igual de desatrosas. Cuando una persona no puede conciliar el sueño y esta situación se repite noche tras noche durante más de un mes se considera que el insomnio es crónico.Dormir poco y mal se traduce, a la larga, en un deterioro de las capacidades y una pérdida de la concentración. A medida que la falta de sueño aumenta, el comportamiento se desorganiza y la persona se vuelve cada vez mas irritable e incoherente. Si este estado continuase, los síntomas llegarían a ser: alucinaciones, psicosis y, finalmente, como las ratas del doctor Rechtsschaffen, la muerte. De manera que la necesidad biológica del sueño es incuestionable.

E non podo deixar de pensar...

Escoitando The Cardigans-03:45: No Sleep

Woe to him who sets out to please rather than appall...

Se conto o que ultimamente ocupa as miñas tardes poderiaseme calificar de enfermo, e probabelmente estarian no certo. Nunha semana e media estou a acometer unha sobredose de celuloide como cura para o insomnio.

Entre todos os films que visionei /revisionei reservei un par debedas pendentes. Alguen me dixo un dia que todos os directores cedo ou tarde teñen un periodo de decadencia, lembrome enton negando indignado a frase e falando cos ollos a punto de me sair da orbita do postumo The Dead de John Houston esa marabilla dirixida nunha cadeira de rodas; no fondo o que negaba era a infalibilidade de certas verdades que para min son inmutabeis; agora penso que comparto parte desa amargura, a de alguen que viu abondo, moito ou todo.

Quen non quixera morrer coma Moliere facendo o que un mais ama?

A debeda era cas duas ultimas obras mestras do pequeno "Marty". Escribo agora -as 5:17 da madrugada- con esa inercia que me arrastra cando parte do que acabo de ver me acompaña, cando non podo agardar ao dia seguinte para tranformar esa cinetica nalgo: Contaminar a quen me rodea sen exito, asulagarme en todo o relacionado ca orixe ou ben escribilo nese recen mercado caderno negro do que falarei un dia.

Agora sei que Scorsese non decaera nunca, Decepcions co publico? -un sorriso-. Oscars roubados?-un sorriso-, sempre sorri. Marty non pode morrer, xa o fixo; seguramente no medio dos seus anos de excesos, ou da ulcera sangrante que remataria na decision de rodar Raging Bull.

Mirando a mesa chea mais que nunca de caixas e mais caixas de DVD en completo desorde non podo deixar de pensar, non podo deixar de pensar... non podo deixar de pensar.

Escoitando Laura's Theme (Reprise) -Akira Yamaoka

Todo lo mejor en tres minutos como un trailer...

Cando as luces se apagaron, durante o tempo que ningun reloxo se atreveu a medir, aguantou de pe no corredor, a escuridade derredor apertandoo. Cecais ninguen poida percibilo agora. Os ollos pechados non eran os mesmos que estiveran abertos, non semellaba igual o alento que tomaba do que exhalou antes e por suposto esa humidade a se condensar arredor das xemas dos dedos inseriase agora na carne. Pois Él xa non era o mesmo.

"Hai tanto que escoitar no silencio!"

Por favor poñedea na miña cremacion

P.D: Como se di menudo grelo en aleman?...

Schlaftlosigkeit

O veran xa está de volta... para outras persoas o que marca o seu comezo son as vacacions, a fin dos exames, o sol... a praia. Para min todo comeza cunha chea de Insomnio.

A pasada semana aprendin un par de cousas: Que me queda un ano menos...e que as pantasmas xa non son o que eran.

Alguen me preguntou como se di destino en aleman: Pois ben se falamos del como Fado a verba que se emprega e Schicksal, pero a min gustame mais esta outra:

Ihm war ein schweres Los beschieden...

Dejavoo

O proxecto do señor Cooperlynch en vivo, a ver se nunha escapada a Madrid podemos velos en directo, polo dagora xa contan cun fan. Se queredes sumarvos:

Visitade

DejaVoo en directo, sala Arena/Heineken.
Tema Renacer

Now it's the hour

"Personalmente llevo toda la vida buscando magia. Sigo haciéndolo. Esa es exactamente la razón por la que estoy aqui en la autopista 93. Tengo que irme de Pocatello porque todo lo que conozco- mi casa, mi familia, mis amigos- se ha quedado sin magia como a quien se le acaba la gasolina. Todo lo que me resta por hacer es levantar el pulgar y echar a andar..."

Sempre pensei que son os libros os que o escollen a un e non viceversa.

Y aunque todo ha terminado...

Cando baixei do bus en Méndez Álvaro, dubidei á hora de pousar o pé no chan, neses dous segundos o aire condensou máis de dous anos de lembranzas a me encher os pulmóns (eu lembro polo olfacto, xa o saberedes). Cando finalmente conseguín pousarme, rexuvenecera ese mesmo tempo. Limpada a humidade dos osos, a sensación de lixereza e todo a dar voltas ao meu redor confirmáronme que volvera a Madrid.

Enfilei as escaleiras mecánicas e sen dubidar refixen completamente de memoria un percorrido familiar; 2 anos duran o mesmo que un día; e de súpeto estaba no meu destino.

Cun par de horas para comer e ducharme (a calor xa apretaba), recibin a primeira chamada dunha serie longuísima ao longo de toda a semana, e recén duchado partín cara Novos Ministerios onde o Señor Lobo agardaba por mín, resumimos os malditos dous anos nunha aperta e pronto collemos un coche que nos levaría con rumbo Guadalaxara-Guadalix-Buendía. No medio posta ao día de moitas cousas, conversas frikis (xa non lembraba falar con xente que ama os comics tanto coma mín), perdidos entre Spiderman os clons e o simbionte nas Secret Wars e o debuxo expresionista de Sal Buscema non fomos quen de atopar a estrada 320 que nos levaría ao noso destino. Chegamos sobre as 20 penso, xa de noite. Logo unha cea seguida de cervexas multinacionais e de moitos Pros, Eye toys, Wii Sports, Encende e apaga a luz, ¡¡¡Laguna non vas durmir!!! ¡¡¡Gallego apaga la luz!!!. Alguén a quén lle quedaba unha semana de solteiro custoulle moito durmir esa noite.

Erguerse de mañá e atoparte con Son Goku non ten prezo. Desaiunar pan tumaca novamente tampouco, e agaduñar unha parede de non sei cantos metros con paróns e trampas, ¡¡¡Tendo vértixe!! tampouco. Alguén a quén lle quedaba menos dunha semana de solteiro chegou mollado ao hostal.

Unha noite relaxada de pros e todo o mundo morto do cansazo preparounos para a guerra. O paintball é un gran invento, sen dúbida, aínda coas marcas é algo catártico. Alguén a quen lle quedaba menos aínda de solteiro acostouse amoratado.

De volta a Madrid, eu baixeime en Avda de América, a miña casa, deambulei caseque que media tarde coma un drogadicto na busca da súa droga e alí estaban: os olores, intactos, iguais que os lembraba. Dous anos enteiros da miña vida en rastros no ar.

Durante a semana seguiron os encontros, as chamadas, (máis nunha semana que en dous anos), o meu movil de seguro que non o cría...

O xoves compras (Como che vai Elena Anaya??), Cine en V.O e de volta á O'Neills na compaña de Cooperlynch pechaba o 2º Acto da semana e funcionaba coma punto de xiro para á resolución que comezaba ao día seguinte.


Vénres, avecinábase noite de festa, con cousas por facer, diríxome a Fnac (¡¡Meu reino por unha Fnac!!!) a facer as derradeiras compras, a saber: Disco de Travis, As Verbas do Maestro e o disco dos Gift unha das grandes ostias que un se leva vendo videoclips na tele. Cal sería a miña sorpresa porque cando baixo a mesma banda estaba de promoción na sala de concertos, por suposto quedei...Un dos mellores concertos da miña vida...logo rogos, preguntas, firmas e fotos. Teñen a súa propia discográfica, fan unha música que lles gusta a eles antes que a ninguén e son xente do máis cercano. "Encantadores" e unha palabra que se queda curta, desempolvar o meu portugues rudimentario e facerme unha foto con Sónia Tavares facía que pagara a pena erguerse para ese día.


Pero houbo máis,moito máis como 5 pintas de Guinnes (servidas en mesa) moitas risas (Danke Pati & Peter), namentres a 600 kilometros o Seiñas acompañaba a outros, xente por coñecer e xente xa coñecida que nos levou ata as mil para coller un buho que me levaba a miña casa (outra máis).

O sabado, traxeado e feito un tiarrón (era así Sú?) e co comando CES ao completo diríximonos ao palacio do Negralejo. Alguén casaba con 23 anos, mais cando un atopa o que quere supoño que todo ten que ser máis sinxelo, e o demais é perder o tempo. Ledos por estar xuntos de novo, as cousas voltaron ser como naqueles marabillosos anos, os vodka limón e os red bull con whisky, voando , os zapatos no chan e a sinfonola humana na que me convirto en canto o alcohol comeza a cantar por mín.

INESQUECÍBEL

Durante a semana Alguén aconselloume que tiña que deixar de ser eu mesmo as 24 horas ao día porque non é sano. Fun soamente "El Gallego" toda a semana. E aínda hoxe In this kingdom by the sea...by the side of the sounding sea escoito: "Neither the Angels in Heaven above/Nor The demons down under the sea/Can ever dissever my soul from the soul/Of the beautiful Annabel Lee."

Pensando seriamente en voltar... remato cunha cita do meu diario do 2005 :

"... Viernes 16 de septiembre de 2005

Me he pasado todo el viaje en el autobús sin pestañear, al menos dos veces he sentido ganas de llorar, casi como arcadas pero de lágrimas, pero hace siglos que soy capaz de refrenarlo.Estoy en casa aunque ya no sé si es mi casa"

Máis musica

15 e 17 de maio respectivamente aproveitarei o meu cumpleanos para asaltar ¿¿¿a nova Fnac????... Music non stop. Duas cousas máis: Sony mandoume xa o meu Blu-Ray de Casino Royale e unha lembranza para Kurt Vonnegut.

Every living creature on this earth dies alone...

Donnie: [to his mother] How's it feel to have a wacko for a son?
Rose Darko: It feels wonderful.

...Gardo cada plano na memoria coma se fose un tesouro...

Antonte soñei que o anel do meu chaveiro crebaba. Cando espertei voltei sentir un pouso de derrota...hoxe vendo como bailaba colgado da porta cando entrei na casa, decateime de que levo toda unha vida co mesmo.

O peor dunha resaca, é que cando se vai rematas por botala en falta e sinteste baleiro.

Gretchen: ...what if you could go back in time, and take all those hours of pain and darkness and replace them with something better?

Tanatornitoloxías, Aurens e novos sons

Péga rumbo ao Tártaro

Foto sacada por Fenicia, A.K.A Mrs. Masa ovalada de carnes mesturadas, A.K.A Alba Lavigne, outra máis para a miña colección de paxaros mortos... se consegues un fénix morto comprométome a revivir a Freddie mediante nigromancia ou intercambios mefistofélicos de almas...

Agora son un parado máis a foder as estatísticas do INEM sempre o fun de feito, agora estou inscrito. Eu nacín para ser Borbón. Quen sabe se nun tempo camiñaremos de Esmorga por Aurens?...

E música para rematar o telegrama:

Ah, L'amour II

Eu: ¡Ains!....¡Ishh!...¡Ains!
Miña nai: Moito suspiras, non andarás namorado?...
Eu: Non, só estou cheo de mocos...

E máis deste

Un dos mellores videoclips que vin na miña vida...Outra volta agardada.

Boas novas

7 de maio é a data. Non é este o segundo link de video sobre un supermercado que poño no blog?. Algo terán de especial...haberá que preguntarllo a alguén.

Ah, L'amour

Alguen que habitualmente visita esta blog, ou eso dí (ainda que non comentes...¡¡¡Vou ter que comezar a rastrear IPS Falsari@s!!!) comentoume recentemente que estou feito "Un pesimista de carallo",e ante a miña resposta de que estou rexeitando as continuas solicitudes por parte da Administración U.S.A para traballar no telefono da esperanza iraquí, desafiouseme a falar dalgo positivo nesta blog o tema escollido foi : O Amor.

Unha vez houben vomitado a miña ración de verduras diaria, repúxenme e comecei a trebellar no maxín algun xeito de non ser vulgar, moña ou cansino falando do tema. O magnífico post cheo de fartura que posteou o gran Fre no día de hoxe confírmame que aínda hai cousas que dicir:

Fai falla máis amor deste


E sobra deste

High and surrendering to the gravity and the unknown

Non hai moito desexei facerme invísibel, máis todavía ... pero non achei de certo a definición exacta da necesidade; non falaba eu de deixar de ser perceptíbel ao ollo humano senón de deixar de percibirse a un mesmo, ceibarse do peso corporal coma eses aneis de fume que flotan expelidos dende os dous sillóns gravidade cero que hai no C.S.O'Baixo.

"Fue entonces cuando vi el Péndulo.La esfera, móvil en el extremo de un largo hilo sujeto de la bóveda del coro, describía sus amplias oscilaciones con isócroma majestad..."

Remato cada día coma se cada hora fose unha tonelada no meu corpo...

"...Mínima alma mía, tierna y flotante huésped y compañera de mi cuerpo, descenderás a esos parajes pálidos, rígidos y desnudos, donde habrás de renunciar a los juegos de antaño. Todavía un instante miremos juntos las riberas familiares, los objetos que sin duda no volveremos a ver...Tratemos de entrar en la muerte con los ojos abiertos..."

Pode que teña que ceibar certos lastres aos que me asín coma un inconsciente, deixar de dicir "certas cousas", pode que teña que despedirme destes xoguetes feitos pó que coma un neno choroso non quixen deixar.

"...Pero un ligero fumiugium color ratón se está difundiendo en la cima de la escalinata. Ya vela la entrada. Siento una ráfaga de frío,levanto los ojos. ¿Por qué el sol se está poniendo negro?"

Deixarán as cousas de darme igual e mudarei este calzado de cemento por unhas sandalias herméticas... Comezou o proceso e continúa á día de hoxe, nestas mañás nas que xunto cos desaiunos vomito alguns anacos grandes de chumbo con datas atrasadas cinceladas neles, maio presentase como un mes cheo de sobredoses de alento, lembranzas, momentos, retornos e quizais... ilusións.

"...Vai frío no scriptorium, doeme o polgar. Deixo este texto, non sei para quén, este texto, que xa non sei de qué fala: Stat rosa pristina nomine, nomina nuda tenemus"

...Suspiran mis zapatos por dejar el pavimento...